Living Room

Voor dat Johnny Mastro & Mama’s Boys het podium van een goed volgelopen café den Hemel in Zichem inpalmden, was het rond negen uur éérst de beurt aan support act Chilly Willy, “the Originals”. Voor Chilly Willy moeten we al drie decennia terug gaan, naar anno 1992: Wim “Huibbe” Huybrechts -nu vaak te vinden met zijn zoon in gazettenwinkel De Noene in Eiverbeu- wou in de regio van Zichem met een bluesband beginnen, die de roepnaam CHILLY WILLY kreeg, omdat Loony Goony & the Free American Indian Hippy Blues Street Fruits with the Humbling Mumbling Mocking Birds, voor sommigen na méér dan drie pinten net te lang zou kunnen zijn.

Den Huibbe mag zich nog steeds én als enige een “origineel” lid van Chilly Willy noemen. Walter “Vibemachine” Cuyvers (13/03/1940) is de oudste drummer van België (Cotton 3, Blue Bottle, Easy Does It) en het langst spelende lid van een band die nooit van repertoire, maar regelmatig van bezetting veranderde. In 1998 maakten Dirk “de Pizze” Piselé en Dirk “Calvin” Cuyvers (zoon van) nog deel uit van de band samen met Roel Celis op bas en Gery “Dizzy” Alaerts op harp. In 2002 nam gitarist Alain “AC” Counye de rol van Dirk Piselé over.

In 2017, bij het vieren van hun 25-jarig bestaan, bestond in de eerste set de “oude” garde van Chilly Willy naast Huibbe en Walter uit gitaristen Dirk Piselé, Dirk Cuyvers & Nico Vanbuitenen, mondharmonicaspeler Gery Alaerts en bassist Roel Celis. De toen “huidige” line-up van Chilly Willy verder uit harmonicaspeler Rudy Eens, de gitaristen Alain Counye & Andy Aerts en bassist Wim Vandenmeulebroecke.

Voor wie van de oude traditionele blues houdt en van legendes als Howlin' Wolf, JL Hooker, Lester Butler, Sunny Boy Williamson en… zit je na 30 jaar nog altijd goed op een concert van Chilly Willy, want -het is allang geweten- ze spelen geen eigen nummers, maar houden de goede oldskool blues op hun eigen manier met verve in ere! Zowel “Wish You Would”, “Help Me”, “Don’t Start Me Talking” (beide: Alex Rice Miller aka Sonny Boy Williamson), “Hip Shake Baby” (James Moore aka Slim Harpo) en “Mojo Working” zijn enkele van hun toppers en doen het nog altijd. De “originals” die vanavond in Den Hemel op het podium stonden waren naast Huibbe (zang) als niet nalatende promotor van de “local bluez bands” en Walter Cuyvers (drums): Roel Celis (bas), gitaristen Dirk Cuyvers & Dirk Piselé en mondharmonicaspeler Gery Alaerts. “In sombere tijden” (zo scheef ex-collega Marcie in haar live recensie ooit) “kan dansbare Live muziek inderdaad een tegengif vormen voor zwarte gedachten, verkalkte gewrichten of fysieke impasse…”.

“WE GONNA ROCK IT for SMOKEY!…”

JOHNNY MASTRO & MAMA’S BOYS is een band die donkerder lijkt dan dat de bandleden op het eerste zicht laten uitschijnen. Alles heeft te maken met de donkere brillen, kledij, kortweg hun uitstraling en ook met hun blues, die swampy, gruizig, zwaar én (zoals het multiculturele New Orleans) bruisend is. Maar laat me het eerst over de toer line-up hebben waarin Brent Johnson in deze Europese toer Smokehouse Brown als gitarist vervangt, omdat Smokey omver gereden werd door een auto toen hij aan het fietsen was in New Orleans. De dader pleegde vluchtmisdrijf en Smokey werd met meerdere breuken en een ernstig hoofdfractuur gehospitaliseerd. Zijn toestand is stabiel maar het zal een lange revalidatie worden. Gezien er in de USA géén sociale zekerheid en/of hospitalisatieverzekering bestaat in de vorm zoals wij die hier kennen, is alle hulp in de vorm van een donatie (hoe groot of hoe klein die ook is) méér dan welkom!

De muzikale voorgeschiedenis van de in 1974 in NY geboren en nu in New Orleans neergestreken, zanger en blues harpist Johnny Mastro(giovanni) gaat terug naar de beginjaren negentig. In 1994 richtte Mastro in LA een band op, die vanaf 1996 de huisband werd van Babe’s & Ricky's, de oudste, ter ziele gegane blues club in Los Angeles. De eigenares “Mama“ Laura Mae Gross (1920-2009) gaf de band de naam Mama’s Boys. Ondertussen brachten ze al méér dan tien albums uit, toerden ze meer dan 35 keer in Europa en waren ze te zien op meer dan 100 festivals. In 2006 (en in 2010) waren ze er bij in Ospel tijdens Moulin Blues, in 2007 tijdens Blues Peer en in 2012 in Herselt, tijdens het (Ge)Varenwinkel Blues & Roots Festival.

De show van Johnny Mastro & Mama’s Boys in Den Hemel in Zichem vanavond maakte deel uit van de Autumn Tour die Johnny met zijn “adapted” MBs momenteel, onder het motto “Laten we rocken voor Smokey!”, doet. Van 9/11 t.m. 20/11 lijkt een relatief “korte” tour, maar met 14 optredens, “it rocks”! Laat me eerst de line-up afmaken. Naast “the man in black (with the fancy pink glasses)”, Johnny Mastro (zang & harp) en de al genoemde Brent Johnson op gitaar, zijn de andere MBs: Bill Blok op bas (NL, New Orleans) & Christophe Gaillot (FR) op drums. Het was al vrij “laat” (ergens rond 11u) toen Johnny achter de micro stond en met de MBs de nodige opzwepende decibels door den Hemel joeg. Na enkele nummers kon je al direct horen, dat de band uit ervaren routinés bestond. Bill en Christophe hielden, bescheiden in de achtergrond, het ritme er netjes strak in en Brent, daar hoeven we hier verder geen woorden aan vuil te maken, om zijn meesterlijke kunnen als gitarist uitvoerig (onnodig) te beschrijven. Brent nam de taak van Smokey met verve over en het was snel duidelijk dat hij hier, om de groove en de drive te garanderen, de touwtjes strak in handen hield.

De erg aanstekelige show, die zowat naadloos en zonder ook maar even saai te zijn, tot voorbij middernacht doorliep (daar zorgde Johnny zonder setlist voor), werd door de Mastro zelf afgerond met de belofte dat er nog een “encore” zou komen mét verrassing. De verrassing was een beetje voorspelbaar en werd duidelijk wanneer den Huibbe (zang) en Gery Alaerts (mondharmonica) het podium opkwamen en de MBs vervoegden. Zij speelden nog twee nummers mee, waarna het doek (dat er niet was) viel. Ja, ik weet dat ik hier niet expliciet enkele nummers (zoals o.a. “Red Guitar”) noem, maar de verkeerde noemen vermijd ik hiermee en, aangeven (laten voelen) dat de beleving vanavond, na moeilijke emotionele dagen, belangrijker was, verklaart e.e.a. inclusief het ontbreken van sommige details. Bedankt Johnny, thanks MBs! Smokey, take care and SU soon… Nog dit: Amerika, bij enige twijfel, kies “Elmore James for President”!

Eric Schuurmans